Dag 7: de dag van de waarheid

Vol goede moed maar na een slechte nachtrust was het dan zo ver. Iedereen liep met zoals we dan zeggen gezonde wedstrijdspanning rond te dartelen tot de sleutelwedstrijd tegen Argentinië zou beginnen. Zelfs als je niet speelt voel je die spanning ook, zo was duidelijk te zien aan Huub, Ton, Anton en mijzelf (geen hap door mijn keel bij het ontbijt). Zelfs de jeugd was rustig, maak je niet vaak mee.

En wederom begon de eerste partij dramatisch. Ik geloof dat we na het ontbijt maar een paar oefenspellen moeten gaan spelen. De open en gesloten kamer speelden spel 3 en 4 gelijktijdig en ik zag op BBO dat die ons bij elkaar zeker 20 imp zouden gaan kosten. Geen ervaring die je vaak wil meemaken kan ik u verzekeren. Maar het leven gaat door zeggen ze dan. Bas-Sjoert spelen bridge op een manier die de tegenstander vaak op hoog niveau beslissingen laat nemen. En als de heren dan "aanvoelen" dat er wordt misgegokt geven ze een knats. Meestal gaat dat goed, deze keer echter niet: 4 klaveren gedoubleerd +1, een contract dat door het duivels zitsel alleen down kon met een in de praktijk onvindbare start. Aan de andere tafel Bauke-Simon. Als je hen opstelt hoop je op veel slemspellen want hun systeem leent zich daar in de meeste gevallen uitstekend voor. Meestal wel, nu óók niet. Er waren 4 zeer goede tot redelijke slems, ze boden er helaas maar één. Halverwege de wedstrijd stonden we dan ook fors achter met 2-28 imps. Toen Sjoert op een 4krt harten een derde Hansje opende en de Argentijnen de kluts kwijt raakten keerde de wedstrijd. U leest het goed: geen derde handsje maar derde Hansje, genoemd naar Hans Melchers die een groot fan van dit soort openingen is en er regelmatig punten mee scoort. De tweede helft was ook nu weer voor ons en uiteindelijk wonnen we met 16-14.

En toen kwam Guadeloupe. Maar wij zagen en overwonnen. En hoe. Huub-Ton en Bas-Sjoert speelden een foutloze partij en omdat de spellen gelukkig moeilijk genoeg waren betekende dat een zeer welkome 25 VP die halverwege al was bereikt! Het leven van een captain is eigenlijk toch wel lekker dacht ik toen de fantasieën over champagne voorbij bubbelden.

De laatste loodjes. Bulgarije. Om ze voorbij te gaan moesten we met 22-8 winnen. Niet onmogelijk maar om onze kwalificatie zeker te stellen hadden we 6 VP nodig, toch een tikkie belangrijker. Het rare was dat ons eigen resultaat binnen de grenzen van 6 en 22 niets meer uitmaakte. Mocht Amerika 4e of wij 4e en Amerika 5e of lager eindigen (en dat hing weer van Duitsland af, kunt u het nog volgen?), zouden we tegen elkaar moeten. De nummers 1-3 zouden naar onze bescheiden mening eerder voor China (of Argentinië), Duitsland of Rusland kiezen dan voor ons. En ook wij spelen liever niet tegen Italië, Noorwegen of Amerika als je andere keuzes hebt. Dus voor het eerst van mijn leven was ik voor de Duitsers om hen vierde te laten worden.

Maar het pakte uit zoals verwacht, we spelen de kwart finale tegen Amerika. Een vreselijk taai en goed team bestaande uit Meckstroth-Rodwell, Hamman-Zia en Nickell-Katz. Eric Kokish is hun fulltime betaalde coach/trainer, daar komt Anton met zijn maximaal 2 dagen in de week nog niet eens bij in de buurt. En omdat we in de voorronde met 10 imp verloren hebben beginnen we met een achterstand van 5 imp. Tegen Nickell-Katz en Hamman-Zia, die zich aan tafel normaal gedragen, is het best leuk kaarten. Meckstroth-Rodwell echter kijken en doen aan tafel soms alsof ze er rekening mee houden dat ieder moment hun wereld vergaat. Het lijkt wel dat het enige wat hen op de been houdt de eeuwigdurende jacht op fouten op de systeemkaart van hun tegenstanders is. Maar het is wel een van de beste paren van de wereld, dat ook wel weer, jammer genoeg. We zullen wel zien, 2 dagen lang, in totaal 96 spellen en we weten wie doorgaat naar de halve finale.

Als beloning voor de kwalificatie had ik voor vanavond onder voorbehoud bij een goed Italiaans restaurant gereserveerd. Omdat Anton en ik pas later konden gaan vanwege de captainsmeeting (waar over de kwart finales werd beslist) konden Huub en Jeanne ook mee want Jeanne moet altijd wachten tot alle wedstrijden zijn afgelopen. En omdat Femmy (vrouw van Bas) en haar moeder Rita Boelaars geen vertraging hadden met hun vlucht en taxi-rit, waren zij ook nog op tijd in het hotel om mee te gaan. Geen probleem, ons eigen busje rijdt wel drie keer op een avond als het moet, van half acht tot half elf is het van ons. Helaas had een of andere lolbroek ons busje geannuleerd (volgens de receptie) zodat we toch maar weer in het hotel gegeten hebben. Denk je alles goed geregeld te hebben komt dit weer. Zal niet weer gebeuren, weet ik zeker.

Argentinië is een apart verhaal. Na 6 dagen bij de eerste 8 te hebben gestaan en vandaag de eerste wedstrijd 14-16 tegen ons gehaald te hebben hadden ze terecht goede hoop. Met nog Mexico en Pakistan te gaan denk je dan er te zijn. Maar ja, de kaarten zijn rechthoekig en soms kun je gewoon (te veel) pech hebben. En ja hoor, ze vlogen er dik uit. Met hun score zouden ze 2 jaar geleden gemakkelijk gekwalificeerd zijn. Heel wreed en doet echt pijn. Ze waren dan ook niet geïnteresseerd in de troostende gebaren van de andere teams en dropen gedesillusioneerd af naar een sportcafé waar ze de voetbalmatch tegen Brazilië gingen bekijken. Is ook niet goed afgelopen voor ze, topsport kan hard zijn. Het is wel opvallend dat alle Europese vertegenwoordigers de kwart finales mogen spelen. Uit Europa mogen slechts de 6 hoogst eindigende landen van het EK naar het WK. Als landen als Polen, Zweden, Hongarije, Denemarken, IJsland er niet bij mogen zijn terwijl Guadeloupe, Mexico en consorten hier wel de competitie mogen verstoren vraag je je toch af of het niet beter kan. Maar ja, bij voetbal werkt het niet anders begrijp ik.

In Sao Paulo zijn ook nog andere landgenoten actief bij het WK. Een van hen is Jan Swaan. Jan is manager van de perskamer (foto), de kamer waar de journalisten hun dagelijkse artikelen en het daily bulletin produceren. Volgens mij spreekt Jan alle talen van de wereld, ik hoor hem met iedere journalist in diens eigen taal converseren, ongelooflijk. Jan is nu al voor het tiende jaar bij alle EK's en WK's aanwezig, de eerste 5 jaar samen met zijn charmante zus Elly Ducheyne, zij heeft de press room sinds mensenheugenis gerund. Er zijn binnen de WBF en EBL niet veel functies die zo lang door dezelfde persoon worden bekleed dus we mogen constateren dat men zeer te spreken is over die wijze waarop Jan zijn perskamer runt. Ik ben als trouwe bezoeker het er mee eens!

Weinig nieuws over de onderlinge competities. Simon maakt zich ernstig zorgen over mijn progressie hoop ik: van 11-0 naar 11-2, een oneindig goede verbetering. Bauke heeft de fitness weer opgepakt met goed resultaat, weer verbeterd. Ton loopt met Bauke zijn avondrondjes op het hotelterrein en vermijden zorgvuldig onze vriend de Rotweiler. Huub heeft een of ander Iphone-spelletje (iets met jumper?) waar hij bijna bij de top 100 wereldwijd zit dus die horen we voorlopig 's avonds niet meer. Rob claimt nog steeds voor te staan met gin-rummy en Bas blijft verliezen van Simon op de Iphone. Voor tennis hebben Bas en Sjoert geen tijd meer, we zijn hier tenslotte om te bridgen. Onze fotograaf Armand is vandaag vertrokken nu de WBF-vergaderingen zijn afgelopen. Gelukkig heeft Femmy haar fototoestel bij zich. En omdat er verder weinig te beleven is hier denk ik dat zij veel actiefoto's zal gaan aanleveren; als u dat op prijs stelt tenminste, dat lezen wij wel in het supportersboek.

Groetjes en tot morgen!